ارزیابی تحمل خشکی در ژنوتیپ‌های پیشرفتۀ گندم نان در شرایط مزرعه و آزمایشگاه

  به‌منظور ارزیابی تحمل خشکی تعدادی از ارقام و لاین‌های پیشرفتۀ گندم نان، پژوهشی در مزرعه و آزمایشگاه (مرحلۀ جوانه‌زنی) انجام شد. در آزمایش مزرعه‌ای 20 ژنوتیپ گندم نان در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار و در شرایط بدون تنش و تنش رطوبتی انتهای فصل ارزیابی شدند. تیمارهای مورد بررسی در ارزیابی آزمایشگاهی، ترکیبات فاکتوریل 20 ژنوتیپ مورد مطالعه و چهار سطح تنش خشکی (صفر، 4/0-، 8/0- و 2/1- مگاپاسکال) بودند. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا شد. ژنوتیپ‌های مورد بررسی از نظر عملکرد دانه در شرایط تنش و بدون تنش تفاوت معنی‌داری داشتند. نتایج تحلیل همبستگی بین شاخص‌های مقاومت به خشکی و عملکرد دانه نشان داد که شاخص تحمل تنش (STI) ، شاخص میانگین بهره‌وری (MP) و شاخص میانگین هندسی بهره‌وری (GMP) برای شناسایی ژنوتیپ‌های با عملکرد بالا در هر دو شرایط تنش و بدون تنش خشکی مناسب هستند. به‌طور کلی بر اساس شاخص‌های مقاومت به خشکی مبتنی بر عملکرد دانه ژنوتیپ‌های شماره 18 و 19 به‌عنوان ژنوتیپ‌های تحمل کنندۀ تنش خشکی شناخته شدند. در بررسی آزمایشگاهی، در اثر افزایش سطوح تنش خشکی تمامی صفات اندازه‌گیری شده کاهش یافتند. سرعت جوانه‌زنی نسبت به درصد جوانه‌زنی حساسیت بیشتری به خشکی داشت. طول ساقه‌چه نیز در مقایسه با طول ریشه‌چه از حساسیت بیشتری به خشکی برخوردار بود. بنیۀ جوانه‌زنی نسبت به سایر صفات بررسی شده، به‌عنوان حساس‌ترین صفت به خشکی شناخته شد. در بررسی آزمایشگاهی ژنوتیپ‌های شماره 2 (کراس‌البرز)، 6 و 13 نسبت به سایر ژنوتیپ‌ها از تحمل خشکی بالاتری در مرحلۀ جوانه‌زنی برخوردار بودند. در این تحقیق بین صفات اندازه‌گیری شده در آزمایشگاه با STI رابطۀ معنی‌داری مشاهده نشد. بر اساس این نتایج صفات جوانه‌زنی به‌عنوان معیارهای غیر مستقیم جهت انتخاب ژنوتیپ‌های متحمل به‌خشکی در مراحل اولیۀ رشد مناسب نبودند.